با تقلید رفتارهای پرخطر بچه ها چه کنیم؟ - گالری ابزار زیبا

به گزارش گالری ابزار زیبا، اگر فرزند ما صحنه نامناسبی را از نظر پرخطر بودن در تلویزیون دید و یا ما متوجه شدیم که در حال تقلید صحنه ای پرخطر است کار اشتباه این است که عمل تقلید شده یا مهارت او را کم جلوه بدهیم.

به گزارش گروه رسانه های گالری ابزار زیبا، در حالی که هنوز در رسانه های ایرانی اعم از تلویزیون، سینما و... شرط سنی برای تماشای برنامه ها، به صورت کاربردی اعمال نمی گردد؛ یکی از نگرانی های والدین تقلید بچه ها از برنامه ها یا کارهای پرخطری است که گاهی بدون هشدار از رسانه های مختلف پخش می گردد .

چند وقت پیش فوت کودکی که از یکی از اجراهای برنامه عصر جدید تقلید نموده بود به سرخط خبرهای مهم تبدیل شد. این اتفاق مسبوق به سابقه بود و حتی در دیگر نقاط جهان هم گاهی بچه ها قربانی صحنه های نامناسبی که از رسانه می بینند و غفلت والدین شان از این موضوع می شوند .

به همین بهانه در گفت وگویی از فتانه ارجمند، روان شناس بالینی کودک و نوجوان خواستیم ضمن تشریح ذهن کودک و نوجوان در هنگام تقلید از برنامه های پرخطر، برای والدین راهکارهایی در جهت حفاظت و آگاهی دادن از فرزندشان ارائه بدهد .

بچه ها از سن 3 الی 4سالگی وارد دوره بازی های نمادین می شوند. ساده ترین مثال بازی نمادین استفاده از یک چوب به عنوان اسب و چرخیدن دور خانه است. بچه ها به قدری در بازی نمادین احساس یکی شدن با شخصیت موردنظرشان پیدا می نمایند که گاهی مایه تعجب بزرگسالان است. مثلا بچه ای که دو دقیقه پیش در یک بازی تصمیم گرفته کاکتوس باشد، اگر به او دست بزنید به شما خواهد گفت: مواظب باش تیغ توی دستت نره

با بازی نمادین کودک همراهی کنید

بازی نمادین برای کودک جایی بین خیال و واقعیت و جایی است که به وسیله آن چیزی که نیست و دوست دارد باشد را تمرین می نماید. کودک همچنین در بازی نمادین رشد پیدا می نماید، توانایی ها و ظرفیت هایش بروز پیدا می نماید، هیجاناتش تخلیه می گردد و مهارت هایش به مرحله ظهور می رسد .

والدین باید به عنوان یک کار طبیعی این بازی های نمادین را از فرزندشان بپذیرند و تا جایی که خطری بچه را تهدید نمی نماید با او همراهی نمایند. مثلا اگر فرزند شما چندین بالش را روی هم چیده و به عنوان پریدن از صخره از روی بالش ها می پرد؛ اگر ارتفاع برای او مسئله ای ایجاد نمی نماید به تخیل او بال و پر بدهید و با او همراهی کنید. برخی از والدین در این موقع مداخله منفی می نمایند. مثلا می گویند: بیا پایین بالش ها را خراب می کنی یا الان خودت را زخمی می کنی. والدین با این کار در روند رشد کودک اختلال ایجاد می نمایند و اعتماد به نفس و جسارت را از او می گیرند .

تخیل را به واقعیت متصل کنید

اما واکنش مناسب والدین به بازی های نمادین باید چگونه باشد؟ اولین اتفاقی که باید بیفتد این است که به هیچ وجه فضای بازی کودک را با علم به اینکه ایمن هست، به هم نزنیم. در مرحله دوم باید همراه کودک بشویم و تخیل او را با بال و پردادن جدی بگیریم. اما بدون اینکه این مسئله را با کودک مطرح کنیم باید حواسمان به مرز بین تخیل و واقعیت هم باشد .

اگر کودک شما گفت: می دانستی در اتاق من یک هیولا زندگی می نماید؟ واکنش اشتباه این است از همان ابتدا سخنرانی درباره وجود نداشتن هیولاها و توهم بودن این ماجرا را آغاز کنیم. باید اول با بازی نمادین او همراهی کنیم. یعنی با او به اتاقش برویم و دنبال هیولا بگردیم. این کار را خیلی هم واقعی انجام بدهیم نه از روی بی حوصلگی. بعد از مدتی حالا باید با کودک صحبت کنیم و بگوییم: ما که همه اتاقت را گشتیم ولی هیولا را پیدا نکردیم به نظرت هیولاها کجا زندگی می نمایند؟

بعد کودک شما آغاز به گفتن نظراتش می نماید و شما از این طریق می توانید او را کم کم به سمت واقعیت و اینکه هیولاها وجود خارجی ندارند و فقط توی قصه ها هستند، ببرید. با این روش هم بازی نمادین انجام داده اید و شرایط رشد تخیل کودک را فراهم نموده اید و هم کودک را در حد سن خودش به واقعیت متصل نموده اید .

بی پروایی در خطر کردن، یک زنگ هشدار است

گفتیم که باید مرز بین واقعیت و تخیل و برای بچه تبیین بگردد. یعنی اگر بازی نمادین او برای خودش یا بچه دیگر در خانه یا هر شخص دیگری ضرر دارد باید بازی را متوقف کنیم و مطمئن بشویم که بازی بدون خطر ادامه پیدا می نماید .

اما از آن طرف والدین باید حواسشان باشد که فرزندشان چقدر در خطر کردن بی پروا یا محتاط است. حدی از بی پروایی در سنین کودکی طبیعی است و والدین هم با تذکر و فراهم کردن شرایط مناسب می توانند خطر را برطرف نمایند. اما گاهی برخی از بچه ها به صورت افراطی بی پروایی می نمایند و این کاملا از سمت بزرگترها قابل تشخیص است .

درباره حادثه غم انگیزی که چند وقت پیش برای کودکی که از برنامه عصر جدید تقلید نموده بود رخ داد، پدر کودک فوت شده در مصاحبه اش می گوید که فرزند من عادت به انجام کارهای پرخطر داشت .

بچه ها زمانی که کار پرخطر انجام می دهند حواسشان به بازخورد دریافت از ما هست. یعنی گاهی اوقات کاری را از روی قصد انجام می دهند تا ببینند واکنش والدینشان چیست. اگر کودکی کار پرخطر انجام می دهد اما به خیال اینکه کودک است و متوجه نیست، بازخورد هشدارآمیز و توجیهی از والدینش نمی گیرد نه تنها به کار پرخطر ادامه می دهد بلکه ممکن است مثل کودکی که صحبت او شد، به کاری بسیار پرخطرتر و جبران ناپذیر دست بزند .

برخی از والدین هستند که عقیده دارند کودکشان هرچه رفتار پرخطرتر داشته باشد باهوش تر است و به اصطلاح مغزش بیشتر کار می نماید. درحالی که رفتار پرخطر خارج از عرف بچه هاه خیلی از اوقات نشان دهنده اختلالات رفتاری در کودک است. در شرایط رفتار پرخطر از طرف کودک باید از یک متخصص روان شناس مشاوره گرفت چون ممکن است کودک به بیماری هایی مثل بیش فعالی یا سایر اختلالات رفتاری مبتلا باشد .

نوجوان قهرمان زندگی خودش هست

در دوره نوجوانی بچه ها قهرمان زندگی خودشان می شوند. یعنی تصور می نمایند که جهان بر محور آن ها می چرخد و آن ها قهرمان قصه های زندگی شان هستند. اناینکه به چه مدل قهرمانی تبدیل بشوند بستگی به چیزی دارد که از کودکی به دست آورده اند. یعنی نوجوان ما ممکن است به یک قهرمان افسرده یا یک قهرمان پرانرژی و پرامید تبدیل بگردد .

در این سن که کودک به شدت قهرمان محور می گردد و تصور می نماید توانایی انجام هرکاری را دارد؛ اگر مرز بین تخیل و واقعیت برای او روشن نشده باشد به شدت در تخیل فرو می رود و امکان سرزدن کار پرخطر از او بیشتر می گردد. این موضوع حتی از بعد منفی هم برای نوجوان صادق است. یعنی اگر نوجوانی حس منفی نسبت به خودش داشته باشد در ذهنش پذیرفته که آدم خوب یا موفقی نیست و بقیه هم درباره اش همین فکر را می نمایند .

به فرزندتان آگاهی بدهید

اما اگر فرزند ما صحنه نامناسبی را از نظر پرخطر بودن در تلویزیون دید و یا ما متوجه شدیم که در حال تقلید صحنه ای پرخطر است کار اشتباه این است که عمل تقلید شده یا مهارت او را کم جلوه بدهیم. مثلا بگوییم: تو بلد نیستی این ها را انجام بدهی، این آدم ها مهارت خاصی دارند یا این ها الکی است، توی تلویزیون اینطوری نشان می دهند !

این حرف ها کنجکاوی کودک و نوجوان و یا میل به انجام کار پرخطر را در او از بین نمی برد. کار صحیح این است که با فرزند خود همراه بشویم. یعنی درباره کاری که در تلویزیون تماشا نموده به اطلاعات بدهیم. مثلا تصور کنید فرزند شما چند پارکورکار را در تلویزوین دیده و شما متوجه شده اید که دوست دارد حرکات آن ها تقلید کند. این جا بهتر است اول از همه به وسیله اینترنت یا هر منبع دیگری اطلاعات مناسبی درباره پارکور در اختیارش بگذارید. اینکه ورزشی است که احتیاج به مربی و تمرین دارد و به عنوان مثال اگر بدون مهارت اقدام به انجام این کار کنید ممکن است فلان مشکل بدنی برایتان پیش بیاید. حتی اگر علاقه فرزند شما شدیدتر بود او را به کلاس های پارکور ببرید تا از مرحله تقلید یا مرحله انجام درست کار برسد. شاید هم فرزند شما بعد از آگاهی یا دیدن ورزش مذکور از نزدیک علاقه اش به آن را از دست بدهد اما در صورت پرداختن یا نپرداختن به آن کار نسبت به خطرات، مزایا و معایب آن عمل آگاهی پیدا نموده است .

منبع:فارس

،