تصویر دیدنی هابل؛ راز سرعت انبساط کیهان را فاش کرد - گالری ابزار زیبا

به گزارش گالری ابزار زیبا، تخمین زده می گردد که حدود 70 درصد از کل کهکشان ها را کهکشان های میله ای تشکیل می دهند و ساختار میله ای در کهکشان هایی با هسته های فعال کهکشانی رایج تر است و گاز و مواد دیگر، در امتداد این میله ها به دل هسته کهکشان می روند.

تلسکوپ فضایی هابل، تصویری از یک کهکشان مارپیچ میله ای فرستاده است که ابزار مهمی برای درک انبساط کیهان به دست می دهد.

به نقل از ساینس، تصویر کهکشان مارپیچی میله ای NGC 6956 فقط تصویری زیبا نیست، بلکه اطلاعات مهمی درباره انبساط کیهان برای ما دارد.

در حالی که تلسکوپ فضایی جیمز وب اخیرا در مرکز توجه واقع شده است، کار تلسکوپ فضایی هابل همچنان تاثیرگذار است. این بار تصاویری از کهکشان NGC 6956 یک نمونه تقریبا کامل از کهکشان میله ای ارسال نموده که در فاصله 214 میلیون سال نوری از زمین واقع شده است.

کهکشان های میله ای که به خاطر نوار ستارگانی که هسته مرکزی کهکشان را قطع می نمایند به این نام خوانده می شوند، یکی از متداول ترین انواع کهکشان های شناخته شده در کیهان هستند. تخمین زده می گردد که حدود 70 درصد از کل کهکشان ها را کهکشان های میله ای تشکیل می دهند و ساختار میله ای در کهکشان هایی با هسته های فعال کهکشانی رایج تر است و گاز و مواد دیگر، در امتداد این میله ها به دل هسته کهکشان می روند.

این فرآیند، میله را بی ثبات تر می نماید و هر چه جرم بیشتری به سمت هسته کهکشانی وارد گردد، میله ناپایدارتر و ظاهرش به چیزی که از کهکشان مارپیچی در فکر داریم، نزدیکتر می گردد. با توجه به توضیحات ناسا، این جدیدترین تصویر از NGC 6956 برای تماشای ستارگان متغیر قیفاووسی است که درخشندگی آن ها در فواصل زمانی منظم کم و زیاد می گردد. این دوره های درخشندگی و کم نور شدن مستقیما در ارتباط با درخشندگی واقعی ستاره ها است و با آنالیز تغییرات در روشنایی ظاهری ستاره ها نسبت به روشنایی واقعیشان، می توانیم فاصله مان از آن ها را محاسبه کنیم.

این یک روش مهم است که ستاره شناسان از طریق آن، فاصله اجرام برون کهکشانی مثل NGC 6956 است (در حال حاضر روش های اندکی برای محاسبه فاصله در دسترس ما است.) نکته دیگر تصویر این کهکشان، یک ابرنواختر قابل مشاهده، محصول انفجار یک کوتوله سفید در نتیجه تجمع ماده یک ستاره همراه است.

این ابرنواختر روشی کلیدی برای مشخص فاصله کهکشان های دوردست به دست می دهد. اخترشناسان می توانند سرعت کم نور شدن یک ابرنواختر را مقدار گیری نمایند و در نتیجه فاصله آن از زمین را تخمین بزنند. اگر چه پر کردن نقشه کهکشانی به روشی دقیق به خودی خود مفید است، اما مقدار گیری های مکرر فاصله اجرام برون کهکشانی، ابزار مهمی برای درک سرعت فعلی انبساط در دنیا محسوب می گردد.

منبع: همشهری آنلاین