دست و بال تنگ پیغام آوران بهار! - گالری ابزار زیبا

به گزارش گالری ابزار زیبا، حضور حاجی فیروزها در خیابان ها و کوچه ها با سیاهی صورت و سرخی لباس آمدن بهار را نوید می دهد و آنها که در فرهنگ عامیانه پیغام آور نوروز و سال تازه هستند اما این سال ها بیشتر کسب عایدی و معیشت انگیزه اصلی آنها برای آمدن به خیابان است.

گالری ابزار زیبا: ایرنا نوشت: از هفته اول اسفند که هنوز خبری از خریدهای نوروزی و آمدن بوی بهار نیست اما حاجی فیروزها از همین روزها به خیابان ها می آیند. لباس های قرمز و صورت های سیاه حاجی فیروز همواره نویدبخش عید و نوروز است اما از چند سال گذشته این فلسفه وجودی نیز رنگ و بویی دیگر گرفته است. بعضی از حاجی فیروزها حتی با دستگاه کارتخوان به خیابان می آیند.

دلش غمگین است صورتش که رنگ سیاه بر آن مالیده هم مانند همه زندگی پُر از غم و غصه اش سیاه می ماند. زندگی را از دید خودش زیبا نمی بیند چون چند سال است به علت مسائل مالی و شرایط نامناسب زندگی مجبور به از دست دادن شغلش شده و تا به امروز هم نتوانسته بخاطر مشکل جسمی که دارد شغلی را اختیار کند.

می گوید: از دوستان، اقوام و فامیل هر ماه مبالغی به دستم می رسد و یکی از نهادهای حمایتی نیز مبالغ ناچیزی در اختیار من قرار می دهد اما کفاف زندگی ام را نمی دهد. روزهایی همانند عید نوروز زمان مناسبی برای جمع آوری بخشی از هزینه های زندگی است. چون صورتم را سیاه می کنم دیگر کسی مرا نمی شناسد و همین باعث شده که به هر فردی برای یاری دست احتیاج دراز می کنم.

چنین شرایطی را اصلا دوست ندارم اما چه باید کرد توان فعالیت ندارم، همسرم هم در خانه مردم کار می نماید تا شاید بخشی از احتیاجهای زندگی تامین گردد اما بازهم به علت ناچیز بودن این مبالغ از تامین مخارج با دو فرزند عاجز هستیم. عید نوروز را به خاطر کسب درآمدی مناسب با لباس حاجی فیروز دوست دارم.

صدای تنبک حاجی فیروز نوای نوروز می دهد

از گذشته تا به امروز، فردی با لباسی سرخ، صورتی سیاه، تنبکی در دست و کلاهی زرین بر سر را چند روز پیش از عید نوروز در خیابان ها می دیدم اما چندین سال است که حاجی فیروزها هم زودتر از موعد به خیابان می آیند

دیگر صدای تنبک و شعرهای زیبای حاجی فیروزه، سالی یک روزه ارباب خودم سامبولی بلیکم آن نوای عید نوروز را به همگان نمی دهد چون روند آنها تغییر نموده است. حاجی فیروز هم به فکر معیشت زندگی است. شرایط مالی و زندگی روزمره حاجی فیروزها را هم مالی نموده تا برای یک لقمه نان به خیابان بیایند.

از گذشته تا به امروز، فردی با لباسی سرخ، صورتی سیاه، تنبکی در دست و کلاهی زرین بر سر را چند روز پیش از عید نوروز در خیابان ها می دیدم اما چندین سال است که حاجی فیروزها هم زودتر از موعد به خیابان می آیند گویا بساط کردن در خیابان را برای لقمه ای نان در این روزها می جویند.

شادی و لبخند روی لبان حاجی فیروز و با پایکوبی های مردان و بچه ها در خیابان چنان شادی در دل مردم ایجاد می نماید که نوای عید را به همین زیبایی از صدای تنبک حاجی فیروز می شنوند. کاش همه حاجی فیروزها فقط برای نوید عید چند روز قبل از سال تازه به خیابان می آمدند اما این سال ها مرام حاجی فیروزها هم فرق نموده است.

بعضی حتی زیر لباس زیبای قرمزشان کارتخوان دارند تا از این طریق چند صباحی که به عید نوروز مانده کاسبی برای گذران امور زندگی خود داشته باشند. حتی وقتی به آنها می گوییم که پولی برای یاری نداریم در سریع ترین زمان ممکن کارتخوان را نشان می دهند. این همان چیزی را نشان می دهد که حاجی فیروز هم مالی شده است.

حاجی فیروزهای شهر زمانی فقط مردان بلندقامت و سیاه چرده بودند اما این روزها بچه ها هم در این لباس زیبا دستی به آتش می زنند و ساعاتی با پایکوبی و شادابی در خیابان ها حضور دارند تا حداقل بتوانند از این طریق نان شبی را تامین نمایند و زندگی خود را بگذرانند اما زیبایی که حضور این بچه ها دارند به میزان مجذوب کنندهیت حضور مردان نیست زیرا بچه ها با پایکوبی زیبا و صورت ظریف خود زیبایی خاص به جلوه حاجی فیروزها می دهند.

نوای خوش حاجی فیروز

حاجی فیروز چهره و شخصیتی افسانه ای در فولکلور ما ایرانیان در گذشته بوده و هست که در نخستین روزهای سال تازه در کنار عمو نوروز به شهرهای مختلف می روند و از آمدن نوروز خبر می دهند

حاجی فیروزهای زمانه در گذشته تا به امروز هرچند این روزها تنبک آنها نوای تلخ نداری را می زند اما همواره برای همه ما نوایی خوش از این تنبک به امید نوروزی زیبا را داده است. سال نو اگرچه روزهای زیبا را برای همه مردم در پی دارد حاجی فیروز این زیبایی ها را دوچندان می نماید. چون می پایکوبیند، تنبک می زنند و شادی می نمایند.

مردم زمانی که نوای شادی را می شنوند دل شان شاد می گردد. پس حاجی فیروزها هم می توانند با وجود دل غمگینی که خودشان دارند مردم را به سمت شادی و نشاط سوق دهند. خواندن اشعار ماندگار از حاجی فیروزها هیچ گاه قدیمی نمی گردد و هر روز که می شنویم برای ما مجذوب کننده تر و زیباتر است.

حاجی فیروز چهره و شخصیتی افسانه ای در فولکلور ما ایرانیان در گذشته بوده و هست که در نخستین روزهای سال تازه در کنار عمو نوروز به شهرهای مختلف می روند و از آمدن نوروز خبر می دهند. مردی لاغر اندام و سیاه چرده همراه با کلاه کله قندی و گیوه های نوک تیز با لباسی قرمز که با در دست داشتن تنبک و دایره زنگی با پایکوبی و خواندن آوازهایی زیبا، نوید عید را به همگان می دهند.

بعضی از آوازهای شیرین حاجی فیروزها که هرگز از خاطر ما نخواهد رفت و همچنان شیرین و زیبا است. همواره در خاطرات همه ما خواهد ماند و همه ما با این سروده های حاجی فیروز زندگی نموده ایم.

بشکن بشکنه بشکن

من نمی شکنم بشکن

اینجا بشکنم یار گله داره

اونجا بشکنم یار گله داره!

این سیاه بیچاره چقد حوصله داره

حاجی فیروزه، سالی یه روزه

همه می دونن منم می دونم عید نوروزه

ارباب خودم سامبولی بلیکم

ارباب خودم سرتو بالا کن

ارباب خودم منو نگاه کن

ارباب خودم یک لطف به ما کن

ارباب خودم بزبز قندی

ارباب خودم چرا نمی خندی؟

به امید روزهایی زیبا برای همه حاجی فیروزهای شهرمان که همواره بخندند و شاد باشند.