داستان های عامه پسند؛ درباره فیلم استخر بی پایان - گالری ابزار زیبا

به گزارش گالری ابزار زیبا، داستان استخر بی سرانجام درباره رمان نویسی به نام جیمز فارستر است که با همسرش، دختر یک ناشر بسیار مشهور، به یک هتل و استراحتگاه در کشور خیالی لی تولکا سفر نموده اند. فارستر بعد از انتشار یک رمان نه چندان پیروز، دچار بن بست ذهنی شده و نمی تواند چیزی بنویسد.

استخر بی پایان آخرین ساخته برندن کراننبرگ فیلمی نیست که بتوان به راحتی تماشایش کرد یا آن را به مخاطب عام پیشنهاد داد؛ البته که از برند خانوادگی کراننبرگ ها هم غیر از این انتظار نمی رود.

برندن، فرزند دیوید کراننبرگ، یک سال پس از اینکه پدرش با جنایات آینده دوباره به فیلمسازی برگشت، در جشنواره ساندنس استخر بی پایان را به نمایش درآورد و بار دیگر نام کراننبرگ ها را مترادف با فیلم های عجیب، خوفناک و بیمار کرد.

داستان استخر بی پایان درباره رمان نویسی به نام جیمز فارستر است که با همسرش، دختر یک ناشر بسیار مشهور، به یک هتل و استراحتگاه در کشور خیالی لی تولکا سفر نموده اند. فارستر بعد از انتشار یک رمان نه چندان پیروز، دچار بن بست فکری شده و نمی تواند چیزی بنویسد.

اما آشنایی این دو نفر با یک زوج دیگر به نام گبی و آلبان به سفری بیرون استراحتگاه و بعد مرگ یک جوان محلی منجر می گردد که شناخت فارستر از سنت ها و سیاست های عجیب و غریب و مرگبار لی تولکا را در پی دارد.

نام فیلم هم اشاره دارد به نوعی استخر که در تفرجگاه ها و ویلا های لوکس رایج است و در آن لبه ای تعبیه نمی گردد؛ عملا طراحی اش طوری است که استخر با چشم انداز پشت سرش یکی می گردد که معمولا هم این چشم انداز دریاست و حسی از بی نهایت بودن استخر را به وجود می آورد.

شاید در هیچ جایی از سینما پسری این چنین ادامه دهنده مسیر فکری پدرش نبوده. کراننبرگ پدر، مخصوصا در دهه هشتاد و نود، با آثاری مثل ویدیودروم، تصادف و اسکنرها از دل ترسناک و علمی-تخیلی، شکل خاصی از وحشتِ جسمی را با المان های روانی در هم می آمیخت.

حالا برندن نیز همین کار را با اضافه کردن تم های سیاسی-اجتماعی گسترده تر و بعلاوه عنصر تکنولوژی ادامه می دهد. ضدمسری اولین فیلم او تحلیلی از فرهنگ سلبریتی زده و شیفته افراد مشهور را با جنبه های ویروسی و بیولوژیکی در هم آمیخت.

تسخیرنماینده دومین فیلمش درونمایه کنترل فکر را با واقعیت مجازی ترکیب بود و حالا در استخر بی پایان وحشتی دائم با درونمایه سوءاستفاده به نام توریسم و فاصله طبقانی به چشم می آید.

در سال های گذشته و با رشد انفجاری تور ها به انواع و اقسام نقاط دورافتاده و دیدنی در دنیا و کشور های فقیر و دنیا سومی بکر، بسیاری از عناصر فرهنگی آن کشور ها به یک نمایش جهانگردی ساده بدل شده اند که می توان در کنار آن سوغاتی ها را چند برابر قیمت به جهانگرد های کشور های دنیا اول انداخت.

از طرف دیگری هرگونه خبر منفی ناشی از برخورد با جهانگرد ها می تواند میلیون ها دلار سرمایه گذاری صنعت گردشگری را به باد بدهد و به همین علت هم عملا سیاست های کشور ها درگیر نوعی کاپیتالسیون جهانگردی شده که در آن نباید خط روی جهانگرد خارجی بیافتد. حالا تکنولوژی کلون کردن انسان هم ادویه نهاییِ علمی-تخیلی استخر بی پایان است که داستان غریبی از تحقیر، حدود خوشگذرانی، جنایت و خودشناسی را به مخاطب نشان می دهد.

در این الکساندر اسکاشگورد (یکی از اعضای خاندان سوئدی اسکاشگورد که تخصصشان بازی در نقش شرور های عجیب و غریب است) انتخاب عجیبی به نظر می رسد، چرا که چهره زیبا و بی نقص او چندان همدلی برنمی انگیزد، اما در ادامه به نظر می رسد که این حرکت از روی عمد بوده و کراننبرگ از ابتدا هم او را به عنوان گوشت قربانی برای تحقیر در نظر داشته.

میا گاث هم که آثاری مثل ایکس، نیمفومینیاک و سوسپریا و پرل را در کارنامه دارد و رسما می توان به او لقب ملکه فیلم های مریض سینما را داد، اینجا هم مثل همواره با حضورش حسی از ناخوشایندی و وحشت خزنده را به مخاطب منتقل می نماید.

درست مثل آثار پدر، استخر بی پایان اثری نیست که بتوان به هر کسی پیشنهادش داد. اگر درونمایه های وحشت جسمی، علاقه به خشونت و تحقیر روانی و ترس از نیرو های امنیتی می تواند برایتان جالب باشد و با ترجیح اتمسفر بر پی رنگ داستانی هم مسئله ای ندارید، تماشای این فیلم نابهنجار و عجیب و غریب را می توان به شما توصیه کرد.

منبع:روزنامه هفت صبح

با این وجود، تسخیرگر فیلم قبلی کراننبرگ هنوز منسجم و سازمان یافته تر است و حتی همین ایده ها را بهتر به مخاطب منتقل می نماید. اما مهم ترین مشکل فیلم و البته آثار مشابه اش این است که سعی می نمایند با تکیه بر یک ایده تکنولوژیک، دنیایی مماس به واقعیت ما، اما کمی متفاوت بسازند، ولی دنیا اثر به مشکل طراحی می خورد.

چون مخاطب دائم می تواند این سوال را بپرسد که در دنیایی که چنین نمودی از تکنولوژی ممکن شده (مثلا کلون کردن کامل انسان در استخر بی نهایت یا کنترل فکر از راه دور در تسخیرگر) پس چرا در سایر جنبه ها و مناسبات زندگی تغییری به وجود نیامده؟ به همین علت، این شکل خاص در آثار علمی-تخیلی که می خواهند مستقل و جدا از جریان اصلی هم باشند، در یک جا خودشان را گیر می اندازند و قصه از شوک اولیه تکنولوژی مطرح شده و حداکثر تاثیرش بر زندگی انسان ها فراتر نمی روند.