چرا جای نیش پشه می خارد؟ - گالری ابزار زیبا

به گزارش گالری ابزار زیبا، بعضی از افراد پس از اینکه پشه آن ها را نیش می زند، به شدت دچار خارش می شوند، اما همه افراد این شرایط را تجربه نمی نمایند. اکنون، براساس یافته های پژوهش جدیدی که روش موش ها صورت گرفته، دلیل این امر ممکن است تفاوت در فعالیت سیستم ایمنی باشد.

به گزارش گالری ابزار زیبا ، پوست مملو از نورون های حسی است؛ سلول هایی عصبی که تغییرات محیط را تشخیص می دهند و در پاسخ به آن احساساتی مانند درد را برمی انگیزند.

به نقل از زومیت، وقتی فرد با عامل آلرژی زایی همانند بزاق پشه روبرو می گردد، نورون های حسی آن را تشخیص می دهند و ممکن است در پاسخ، احساس خارش ایجاد نمایند. آن ها بعلاوه سلول های ایمنی نزدیک را فعال می نمایند و این امر موجب شروع واکنش التهابی می گردد که تورم و قرمز شدن پوست را به همراه دارد.

بعضی از افرادی که به طور مکرر درمعرض عامل آلرژی زا قرار می گیرند، ممکن است به التهاب آلرژیک مزمن مبتلا شوند. این شرایط بافت هایی را که در آن التهاب شدید است، تغییر می دهد. برای مثال سلول های ایمنی که به عوامل آلرژی زا پاسخ می دهند، می توانند حساسیت اعصاب را تغییر دهند و احتمال واکنش آن ها به یک ماده را افزایش یا کاهش دهند.

دکتر کارولین سوکول، نویسنده ارشد مطالعه از دانشکده پزشکی هاروارد می گوید همه ما نورون حسی داریم، بنابراین می توانیم احساس خارش داشته باشیم، اما با اینکه درمعرض آلرژن های یکسانی قرار می گیریم، همه دچار آلرژی نمی شویم. بنابراین چه چیزی معین می نماید نورون های حسی بعضی افراد در پاسخ به آلرژن ها شلیک شوند و در بعضی افراد شلیک نشوند؟

برای پی بردن به این موضوع، سوکول و همکارانش موش ها را درمعرض ماده ای شیمیایی به نام پاپئین قرار دادند که حس خارش را برمی انگیزد. گروه های مختلف موش های آزمایشگاهی در این مطالعه فاقد سلول های ایمنی مختلف بودند. پژوهش نو که چهار سپتامبر در مجله نیچر منتشر شد، نشان داد موش هایی که فاقد نوع خاصی از سلول های T (سلول های GD3) بودند، هنگام قرار گرفتن درمعرض پاپئین خود را نمی خاراندند.

پژوهشگران می خواستند بدانند چگونه این سلول ها که سلول های GD3 نامیده می شوند موجب برانگیختن پاسخ های عصبی حسی می شوند. آن ها سلول های GD3 را در آزمایشگاه رشد و سپس درمعرض ماده شیمیایی قرار دادند تا مولکول های سیگنال دهنده ای به نام سیتوکین ها را آزاد نمایند. سپس به موش های دارای سیستم ایمنی طبیعی، مایع حاوی سیتوکین را که سلول ها در آن رشد نموده بودند، تزریق کردند.

تزریق مایع حاوی سیتوکین به خودی خود باعث خارش نشد، اما واکنش خارش موش ها نسبت به انواع آلرژن ها ازجمله بزاق پشه را تشدید کرد. بنابراین، عاملی که به وسیله سلول های GD3 آزاد شده بود، خارش ناشی از تحریک عصبی را افزایش داده بود.

پژوهشگران با مقایسه مواد شیمیایی ترشح شده از سلول های GD3 با مواد ترشح شده از سایر سلول های ایمنی در لایه میانی پوست، متوجه شدند تنها یک عامل منحصر به سلول های GD3 بود: اینترلوکین 3 که در تنظیم التهاب نقش دارد.

فقط بعضی از نورون های حسی به اینترلوکین 3 واکنش نشان دادند. احتمال اینکه نورون هایی که به این ماده واکنش نشان می دادند، موجب خارش شوند، بالاتر بود. بنابراین، می توان نتیجه گرفت سیتوکین نورون ها را برای واکنش به آلرژن ها آماده می سازد. درمقابل، وقتی پژوهشگران ژن های کدنماینده اینترلوکین 3 یا گیرنده های آن یا سلول های GD3 را به طور کامل حذف کردند، پاسخ آلرژیک در موش ها ایجاد نشد.

پژوهشگران با آزمایش های بیشتر، به این نتیجه رسیدند که اینترلوکین 3 دو سیگنال متمایز را فعال می نماید: سیگنالی که موجب خارش ناشی از تحریک عصبی می گردد و سیگنالی که سمت ایمنی پاسخ آلرژیک را کنترل می نماید.

به گفته سوکول، سلول های GD3 با آزادسازی اینترلوکین 3، برای معین آستانه ای که در آن عصب حسی به آلرژن واکنش نشان می دهد، ضروری هستند. این واکنش زنجیره ای که شامل اینترلوکین 3 می گردد ممکن است مسیر نوی برای درمان اختلالات خارش مزمن باز کند.

گرچه در مطالعه حاضر، سلول های ایمنی موش دارای ژن ها و پروتئین های مشابه سلول های ایمنی انسان بودند، سوکول تاکید می نماید درک این موضوع مهم است که آیا سلول های T انسان نیز به اینترلوکین 3 پاسخ می دهند یا خیر. این داده ها برای به کارگیری یافته ها به منظور ابداع درمان هایی برای خارش یا روش هایی برای شناسایی افراد درمعرض خطر آلرژی، مورد احتیاج است.

5858